Historia z przeszłości - O tym jak "pokochałam" pana komornika i co z tego wynikło WB1

Biorę udział w kolejnym wyzwaniu blogowym u Uli. Tym razem zestaw zadań jest trudniejszy, a przynajmniej trudny jest temat nr 1.

 

Długo zastanawiałam się, o czym Wam napisać. Kiedy dziś poprosiłam o radę mojego Ukochanego, stwierdził, że powinnam opisać historię o komorniku.

A ponieważ On ma zawsze rację, to piszę ;)

Styczeń, oglądam film (Człowiek Słoń) i robię LO. Dokładnie pamiętam jaką pracę wtedy robiłam i uwierzcie mi, naprawdę jej nie lubię gdy na nią patrzę.

Słyszę pukanie do drzwi.

Otwieram. Dwóch panów w garniturach z teczkami, jeden się odzywa:

- Dzień dobry, jestem komornikiem Sądu Rejonowego blablablablabla... Przyszlismy wycenić mieszkanie.

- Nie bardzo rozumiem...

Pan nr 2 podtyka mi pismo pod nos - zawiadomienie o licytacji nieruchomości przy ul. blablablabla

Chyba mi nieco słabo. To, że mąż (teraz juz eks- mąż) nie mówi mi o wielu rzeczach - wiedziałam, ale o tej sprawie nie miałam pojęcia...

Panowie wchodzą, w buciorach! i zaczynają pstrykać zdjęcia, mierzyć, gadać a ja stoję jak skamieniała.

- Ta wykładzina zostaje czy zabiera Pani?blablablabla

- Zadłużenie ma być uregulowane do końca miesiąca blablablabla 

- Te lampy Wasze czy nie?blablablabla

W końcu poszli. Otwieram przeglądarkę i szukam informacji o licytacji komorniczej mieszkania w którym mieszkam, w którym przebywam z dziećmi, do którego czasem wpadnie mąż zrobić awanturę, naubliżać, narobić syfu.

Jest. Ulica jak byk, cena jak byk.

Co z nami będzie? Tu nie ma co płakać, tu trzeba działać.

Wchodzę na fb. Muszę z kimś porozmawiać. Kilka dni wcześniej dodałam do znajomych dawno nie widzianego kolegę. Kiedy to było, gdy bujaliśmy się w tej samej paczce i jeździli na koncerty punkowe pociągiem do domu kultury w Bielsku- Białej. Nie zna moich problemów, gadaliśmy tylko o starych zdjęciach, z jednej wspólnej imprezy, jakie udało mi się zeskanować i wrzucić na fejsa. Jest na czacie. Pogadam z nim. Z kimś obcym najlepiej. Nie mogę znowu narzekać moim przyjaciółkom. Pewnie maja mnie już serdecznie dosyć.

Wybieram zielona kropkę z Jego pseudonimem.

- Cześć, zobacz jaki mam dziś dzień... i wklejam link do licytacji komorniczej znaleziony w sieci.

I tak "pisaliśmy" rozmawiając b. długo. Nie próbował mnie pocieszać. Próbował przedstawiać możliwości rozwiązań tej patowej sytuacji.

Od tamtej pory "rozmawialiśmy" pisząc do siebie każdego dnia.

O codzienności, o tym co lubimy. Co nas boli w życiu, co lubimy jeść i jakiej muzyki słuchamy.

I niedługo potem szalona decyzja. Jadę zobaczyć tę Jego piękną Zieloną Wyspę. Jadę się oderwać od mojego życia, przypominającego od miesięcy "Trudne sprawy". Jadę ukoić skołatane nerwy rozmową w bliskości. Potrzebuję tego.

Lecę.

To było czyste wariactwo. Nikt nie wiedział, pełna konspiracja.  Jedno dziecko u koleżanki, drugie z dziadkami na wakacjach. 

Na lotnisku powitał mnie On. Z bukietem kwiatów. W płaszczu. W czerwonej koszulce. 

Wszystko pamiętam. On pamięta to, że zawstydzona wywinęłam się tak, by nie dać mu buziaka na powitanie :)

Spędziłam cudowne cztery dni i musiałam wracać. To było okropne.Wracać? Teraz? Kiedy w końcu spotkałam Mężczyznę moich marzeń? Który mnie słucha i potrafi rozmawiać?.. Widziałam takie piękne miejsca. Żal będzie :(. I co dalej będzie?

...............................................................................................................................................................

Jakieś 26 tysięcy wiadomości później:

Kochanie kup chleb :)

P.S. Postanowiłam sobie, że pan komornik, min. dzięki któremu odważyłam się na zmiany dostanie ode mnie butelkę whisky. Jeszcze tego nie załatwiłam , ale wiem, że to zrobię. Zasłużył chłop jak nic!

Przy najbliższej wizycie w Polsce odwiedzam jego kancelarię. Koniec i kropka :)

A jakie są Wasze historie z przeszłości?

KLIK

Buziaki i do zobaczenia jutro!