Dzisiaj pochwalę się talentem mojego starszego Syna - Igora. Dlaczego akurat Jego, a nie Matiego albo nie obu? Wyjaśnię poniżej.
Szkice Igora :
Igor robi kartkę dla Taty:
Kartka świąteczna zaprojektowana przez Igora, którą została wydrukowana i sprzedawana w szkole:
kartka Igora na konkurs Polskiej Macierzy Szkolnej w Irlandii w Dublinie - I miejsce w kategorii gimnazjum:
Jestem dumna z mojego Syna. Ma 13 lat. W Polsce był jednym z dwóch najlepszych uczniów w swojej klasie. Tu tez sobie świetnie radzi i wg moich obserwacji jest dobrym i obowiązkowym uczniem ( to po mamusi ;)).
Cofnijmy się do roku 2004. Igor nie mówi. dziwnie się zachowuje. Boi się dotknąć jedzenia, które jest miękkie. Kromkę chleba je trzymając ją wierzchem obu dłoni, tak do środka. Dziwnie. Panicznie krzyczy, gdy tylko zakładam mu coś z guzikami. Samochodziki nie służą do jeżdżenia, ale do kręcenia ich kółkami. Nie lubi się przytulać. Ma obniżone próg odczuwania bólu. Jest taki... dziwny.
Wyrośnie z tego. Chłopcy późno mówią. Nie martw się, każde dziecko ma jakieś fanaberie.
Ale ja piszę pracę magisterską o autyzmie wczesnodziecięcym i coraz bardziej się boję. Zaczynam szukać. Lekarze - jedn, drugi, trzeci. Diagnoza - podejrzenie autyzmu wczesnodziecięcego, zaburzenia słuchu wykluczone, aparat mowy sprawny. Czyli brak diagnozy, bo nadal nic nie wiem tak naprawdę.
W końcu trafiam na wspaniałą Panią psycholog, która słucha i obserwuje. Dostaję plan pracy z synem. Angażuje się w niego cała rodzina, panie z przedszkola. Chodzimy do dwóch logopedów i psychologa. Ćwiczymy na zajęciach Sherborne i każdy dzień pracujemy z pomocą kredek, farb, dotykamy kisielu i pianki do golenia. Rzeczy do tej pory niedotykalnych.
Powoli, powolutku moje dziecko wychodzi ze swojej skorupki.
maj 2005 słyszę nieśmiałe ...Mamo...
Wielka to dla mnie radość.
Razem z mówieniem przychodzą też inne umiejętności. Jestem szczęśliwa.
A potem, kilka lat później moje dziecko stoi na auli w szkole, w ręku trzyma świadectwo z czerwonym paskiem a ja przyjmuję list gratulacyjny z rąk Pani Dyrektor. I tak co roku...
Napisałam Wam o tym, bo to jest mój mały wielki cud.
ściskam,
Asica
P.S. A o Waszych talentach poczytam tu------> KLIK
Najwspanialszy cud!
OdpowiedzUsuńGratuluję obu cudownych Chłopaków!
Nasi synowie mają tyle samo lat :).
OdpowiedzUsuńWcale się nie dzwię, że jesteś dumna z syna. Jest Twoim synem i ma talent.
pamiętam jak sie kiedyś spotkałysmy, opowiadalas, zobacz jak wszystko poszło do przodu, usciski dla Was
OdpowiedzUsuńWzruszyłam się Asia :)
OdpowiedzUsuńaż miałam ciarki! jak dobrze że jest dobrze - aż tak dobrze !
OdpowiedzUsuńno cóż, poryczałam się bo temat autyzmu obserwuje w szkole w której pracuję i dotykam na studiach które aktualnie drugie robię...chylę czoła przed Tobą i życzę Ci wiele szczęścia, niekończącego się zdrowia !
OdpowiedzUsuńPrzeżyłam coś bardzo podobnego! Eliot nie mówił do trzech lat, spał tylko i zawsze z jednym kocykiem, ustawiał auta w rzędzie jeden za drugim zawsze tak samo i dobrze pamiętał, które auto po którym :) Do tego strasznie się bał wszystkiego co nowe i żle znosił jakiekolwiek zmiany, płakał jak go sadzałam na trawie a na plaży nie schodził z koca :) Pij tylko z jednego kubeczka i musiałam wszędzie nosić jego szcztućce! Teraz to mi się wydaje nawet zabawne ale wtedy nie było! Do tej pory jest dziwaczny :) Dużo z nim pracowaliśmy i wprowadzaliśmy nowości stopniowo i po wolutku :) Teraz to ma tylko takie lekkie dziwactwa typu jedzenie na talerzu nie może się stykać :D Także mam pojęcię przez co przeszłaś i cieszę się że przetrwaliście najgorszy okres i są postępy :)
OdpowiedzUsuńPozytywny wpis. Dziękuję:)
OdpowiedzUsuńwzruszajcy wpis, gratulacje dla Ciebie i synka
OdpowiedzUsuń